Sygnatura: zp-3361
Puszkin, Aleksander
Bajka o Śpiącej Królewnie i Siedmiu Junakach
(DZIECI STARSZE, BAJKI)
Liczba płyt: 1
Rozmiar plików: 16 MB
Czyta: Kinder-Kiss H.
Dodano: 2018-01-29
Adnotacja:
W dzieciństwie nie bardzo lubiłam opowieści napisane wierszem, zresztą z wiekiem się to raczej nie zmieniło. Jednak były wyjątki. Jeden z nich to bajka Aleksandra Puszkina "O śpiącej królewnie i siedmiu junakach". Tak, tak, tu nie ma błędu - śpiąca królewna i siedmiu, absolutnie nieprzypominających krasnoludków, mieszkańców tajemniczego domku w głuszy. Oryginalny tytuł to Сказка о мёртвой царевне и о семи богатырях, czyli nasza carewna jest bardziej martwa, niż śpiąca, a z wrzecionem nie zawierała bliższej znajomości. Dużo wspólnego ma za to ze znaną skądinąd Śnieżką. Ale zacznijmy po kolei: "Król z królową się rozstaje I rusza w dalekie kraje, A królowa w oknie czeka, Kiedy mąż wróci z daleka." (...) Ona czeka czas niemały, Już mijają trzy kwartały, A w Wigilię, w noc grudniową, Córką darzy Bóg królową. I o świcie gość kochany, Dzień i noc wyczekiwany, Spoza rzek i spoza gór Wraca ojciec-król na dwór. Raz na niego popatrzyła, Nawet westchnąć nie zdążyła, Nie zniosła już tylu wzruszeń I przed mszą oddała duszę. Król rok przeżył wśród żałości Lecz i on miał swe słabości; Jak sen rok przeminął długi, Król ślub bierze po raz drugi." Wszyscy wiemy co było dalej. Piękna, ujmująca dowcipem, ale zazdrosna i zdradliwa królowa, posiadająca mówiące ludzkim głosem zwierciadło, nie ma nic przeciwko pasierbicy. Jednak do czasu... Królewna dorasta, pojawiają się zalotnicy, wśród nich królewicz Elizeusz. Król się zgadza, daje bogate wiano: "Pięć handlowych miast ogromnych, Nadto zamków sto obronnych" i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie prawdomówne lustro. Królowa niezbyt dobrze przyjmuje upływ czasu i na pewno nie można powiedzieć, że starzeje się z godnością. Zawiść popycha ją do zbrodni, rozkazuje zaprowadzić królewnę do lasu i związaną pozostawić na pastwę losu i dzikich zwierząt. Co ciekawe za wykonawcę nie posłużył żaden leśniczy, lecz zaufana dwórka, która zdjęta litością (i pragmatyzmem: "Nie gub mnie, a daję słowo, kiedy będę już królową, dam za to hojną nagrodę.") nie wykonuje rozkazu dokładnie. Królewna błąka się po ciemnym borze, aż natrafia na piękny dom - przestronny, jasny, wyściełany dywanami. "Królewna dom obejrzała, okurzyła, posprzątała. Świecę Bogu postawiła, w piecu mocno napaliła, wdrapała się na posłanie i cichutko legła na niem." Popołudniu do domu wrócili jego mieszkańcy, siedmiu braci. Próżno by szukać wśród nich Śpioszka, Gapcia, czy innego Apsika. Każdy z nich to chłop na schwał, wysoki, wąsaty, zdolny dzika powalić. Serdecznie powitali niespodziewanego gościa: I została królewna z junakami, a dni upływały podobne do siebie. Po prostu sielanka, po drodze trafiły się nawet oświadczyny, ale królewna wierna pozostała swemu Elizeuszowi. Nie zapomnijmy jednak o złej królowej. Nie ukryła się królewna przed magicznym lustrem i wzrokiem macochy. Kolejny zdradziecki plan okazał się skuteczny "I dziewczyna pod świątkami Głową wprost na ławę pada, Nieruchoma, cicha, blada..." Zrozpaczeni bracia pochowali zwłoki królewny w kryształowej trumnie, którą umieścili w pieczarze na szczycie samotnej góry. Zaś macocha ponownie mogła cieszyć się słowami zwierciadła: "Tyś ze wszystkich najpiękniejsza, Tyś najbielsza, najwdzięczniejsza." Tymczasem królewicz Elizeusz niestrudzenie szukał po świecie narzeczonej. W swych wędrówkach daremnie zwracał się o pomoc do samego słońca, potem do księżyca. Dopiero wszędobylski wiatr udzielił wskazówek, gdzie szukać królewny, nie pozostawiając jednak Elizeuszowi nadziei na odnalezienie dziewczyny żywej. O trumnę królewny miłej Uderzył się z całej siły. Trumna stłukła, się a ona Ożyła i zadziwiona Sennie błądząc w krąg oczami, Chwiejąc się nad łańcuchami, Westchnęła i wyszeptała: "Jakżem długo, długo spała!" Wstaje z trumny. Patrzy... Ach!... I oboje toną w łzach. Po szczęśliwym powrocie królewny, zła królowa z wściekłości pada trupem na miejscu, zaś opowieść obowiązkowo kończy się hucznym weselem.